De inwoners van het land waar Paul woont, het land van de progressie, strijden tegen de conservatie. Hun god is naar zeggen geen god, maar inclusie en acceptatie. Gendergelijkheid is in dit land niet alleen een nobel moreel streven, maar ook noodzakelijk om de op schulden gebaseerde economie in stand te houden. Voor Yara voelt de gendergelijkheid als een bevrijding uit het traditionele keurslijf waarin ze is opgegroeid. Plotseling heeft de intelligente vrouw de mogelijkheid om zich te scholen en ze grijpt deze kans gesteund door Paul met beide handen aan.

Na de gendergelijkheid, is in haar 'nieuwe land' de volgende denkstap genomen. Nu mannen en vrouwen gelijk behandeld worden, mag er geen verschil meer zijn tussen mannen en vrouwen. Het lichaam en daarmee de biologie mag niet meer het gender definiëren. Hoewel Yara sympathiek staat tegenover mensen die ervaren in het verkeerde lichaam geboren te zijn, kan haar logische brein de onlogische gedachtegang van genderfluiditeit niet volgen. Natuurlijk zijn er feminiene mannen en masculiene vrouwen, maar hoe kun je biologische verschillen negeren? Bovendien zit ze niet te wachten op 'biologisch' mannen in de vrouwenkleedkamer.

Als ze hier tijdens college een opmerking over maakt, loopt ze tegen de grenzen van inclusie op. De inclusie is exclusief voor dat deel van de samenleving wat de 'god' van progressie dient. Ieder die deze leer niet deelt of bedenkingen heeft, dreigt buitengesloten en monddood gemaakt te worden. Ondertussen voelt Paul zichzelf als blanke heteroseksuele man steeds minder geaccepteerd en betrapt hij zich soms op een verlangen naar Yara's traditionele vaderland.

In het land van Paul, waar nihilisme verworden is tot de dominante levenshouding, weet men geen raad meer met de zin van het leven en het leed in de wereld. De in hun eigen ogen geprivilegieerde mens, worstelt met haar overgeërfde welvaart en het lot van het andere deel van de wereldbevolking, waar de wieg op een minder fortuinlijke plaats stond. Yara begreep in eerste instantie het, in haar ogen misplaatste, schuldgevoel van haar vrienden niet. Toen een vriend tijdens één van deze 'sessies', zoals ze het gekscherend noemt, liet vallen dat zij de pech had om in armoede op te groeien, werd ze kwaad. "Ik heb vroeger nooit gebrek gehad en zeker geen sociale armoede zoals die hier heerst," had ze geïrriteerd opgemerkt.

Later toen ze psychologie ging studeren kon ze het schuldgevoel van haar vrienden beter begrijpen. Aangewakkerd door media en onderwijs ervaren ze, grotendeels onbewust, schuld. De aangeboren schuld om geboren te zijn in een geprivilegieerde maatschappij, zonder hiervoor zelf iets gedaan te hebben. Vooral de daden van onze voorouders zijn, naast het schaden van de aarde, voor de geprivilegieerde nihilistische mens problematisch. Het zijn de daden van de voorouders die de huidige welvaart hebben gebracht, maar ook veel leed. Deze erfschuld moet worden betaald door boetedoening, maar in tegenstelling tot traditionele religies en godsdiensten is er geen verlossing mogelijk. Want collectieve overgeërfde schuld moet beboet worden met zelfvernedering. Behalve als je hoort bij een (vermeend) onderdrukte groep, door afkomst of seksuele identiteit, waardoor het maatschappelijk perspectief van dader naar slachtoffer veranderd.

Yara herkent in de genderfluiditeit en klimaat een religieus aandoend extremisme, bijna identiek aan het extremisme van fundamentalistische bewegingen in haar vaderland. In het publiek debat en onderwijs is geen discussie mogelijk en wordt het tegengeluid monddood gemaakt. Anders dan het religieus fundamentalisme in haar vaderland, lijkt het genderextremisme, in haar perceptie, geen culturele wortels te hebben en zeker geen breed draagvlak. Ze snapt dan ook niet waarom mensen deze overduidelijke politieke agenda zo gelaten over zich heen laten rollen. Wel merkt ze dat veel van haar vrienden en docenten haar opvattingen delen, maar te bang zijn om zich uit te spreken. Als ze dit met Paul bespreekt, verzucht ze triest: "Mensen durven zich in dit land ook niet uit te spreken." Paul is het hier niet mee eens. "Als ik mij uitspreek, word ik toch niet gevangen gezet," reageert Paul.  "Nee, meestal nog niet ingesloten maar buitengesloten." antwoord Yara.

Dit maakbaarheidsideaal beperkt zich niet tot de mens, maar omslaat de hele wereld. Genetische manipulatie van gewassen en dieren, technologische beïnvloeding van ecosystemen en voedselproductie op microniveau. Omdat de mens maar één van de vele 'hackable animals' is. De wereld volgens deze ideologie door menselijk falen een puinhoop is geworden. Daarom moet de (gewone)mens ondergeschikt zijn aan het grote geheel. Met andere woorden 'one health'. De (gewone)mens is in deze visie, door eigen toedoen, gedegradeerd van rentmeester tot een kudde 'dieren of lichamen' die onder strenge controle moet worden gehouden. Vrijheid behoort tot het verleden en moet worden opgeofferd aan het welzijn van de gehele wereld. De wereld en onderdelen van de wereld, zoals natuurgebieden, dieren en het klimaat, krijgen dezelfde status als 'de mens' als geheel. Tegelijkertijd moeten deze entiteiten beschermd worden tegen 'de mens'. Het is een radicale transitie in mensbeeld, waarbij 'de mens' enerzijds totale controle heeft, maar anderzijds onder totale controle staat.

De 'hackable animal' of nihilistische mens, door de filosoof Frederich Nietzsche geduid als antagonist van de sterke 'übermensch' is door de transgressie vatbaar voor de 'geregisseerde' heropleving van oude polytheïstische levensbeschouwingen. De verheerlijking en radicalisering van seksualiteit door de woke beweging is dan ook geen nieuw fenomeen. In de oudheid was rond het middellandse zeegebied Asarte de godin van vruchtbaarheid, seksualiteit en oorlog. Thema's die nu in onze tijd zeer nadrukkelijk aanwezig zijn. Dat de verering van seksualiteit ook in de oudheid extreme vormen kon aannemen, blijkt uit verhalen van tempelprostitutie en schandknapen. In hoeverre er daadwerkelijk spake is geweest van tempelprostitutie is een punt van discussie, daar archeologisch bewijs ontbreekt. Het kunnen ook pikante fantasieën zijn geweest die in de oudheid een eigen leven zijn gaan leiden, doordat 'ongebonden' arme vrouwen het tempeloffer verdienden door seks tegen betaling. Wel werd de seksualiteit vereerd en was er een cult aan gewijd.

Zoals in elke andere religie, worden ook in de gender religie, kinderen jong ingewijd. Zelf identificatie, en daarmee ook gender, vormt de kern van ons bewustzijn. In het ontwikkelingsproces van een kind is het geslacht een biologisch vaststaand feit. De biologische gender is een anker in de ontwikkeling, waar veranderende verwachtingspatronen en verwarrende biologische processen een plaats kan worden gegeven. Het narratief rond genderfluiditeit, waar kinderen al zeer jong aan worden blootgesteld, kan dit anker ruw verwijderen. Het kind raakt op drift en heeft geen houvast meer aan de eigen biologische identiteit. Persoonlijkheidsstoornissen en andere psychologische aandoeningen kunnen hiervan een gevolg zijn. Een zeer klein deel van de kinderen wordt geboren met genderdysforie. Deze kinderen ervaren geboren te zijn in het verkeerde lichaam, waarbij op latere leeftijd gekozen kan worden voor geslachtsverandering. Ook hierbij is er geen sprake van genderfluiditeit, maar een verandering van gender. 

Een andere cult die vanuit de oudheid weer wordt afgestoft en opnieuw ingevoerd, is de Baäl verering. Deze wordt In Ugaritische teksten, afkomstig uit het gebied wat in de oudheid bekend stond als Kanaän, uitgebreid beschreven. Baäl was de god van weer en wind en daarmee ook vereerd als de god die de vruchtbare periode bepaalde. Bij de verering van Baäl als vruchtbaarheidsgod, werd vaak het symbool van een stier of bok gebruikt. Het bijbelverhaal van het gouden kalf, gemaakt door Aäron toen Mozes op de berg Sinaï was en de woede van Mozes hierover, is waarschijnlijk hierop terug te voeren. Baäl werd beschouwd als god van de orde en de tegenhanger van Yam, de god van de oerchaos, de ziedende zee en (klimaat)rampen.

Ook de Griekse mythologie spreekt over orde en chaos. In het oudste overgeleverde scheppingsverhaal van de Griekse dichter Hesiodus, ontstond Geae, ook wel Gaia genoemd, uit de chaos en werd ze beschouwd als de oermoeder en godin van de natuur. Deze Gaia verering, samen met de Baäl verering, lijkt op de door veel overheden geadapteerde 'one Health' ideologie van de wereld gezondheidsorganisatie (WHO). Ecosystemen, natuurgebieden en ook de aarde als geheel worden verpersoonlijkt als goden en worden vertegenwoordigd door NGO's (non governmental organizations), die fungeren als de nieuwe priesterklasse, waarbij de mens ondergeschikt is. Onder andere deze religieuze narratieven maken het mogelijk, een dystopische politieke agenda van totalitaire controle, en het verlies van alle mensenrechten uit te rollen. 

In deze polytheïstische opleving, klinkt de roep uit de bijbel des te luider. In God's ogen zijn we geen 'hackable animals', maar zijn wij belangrijk en is ons lichaam heilig. Het paasverhaal vertelt ons de grootsheid van Zijn liefde voor ons. Ook is de kern van de bijbel 'vrijheid en autonomie'. Wij zijn vrije autonome mensen die zelf moeten kunnen kiezen, want de echte kracht ligt in onze vrije keuzes. Daarom hoeven wij geen speelbal te zijn voor 'verzonnen' afgoden, maar hebben wij de opdracht goed te zorgen voor andere mensen, dieren en de wereld om ons heen. Niet omdat wij moeten, maar omdat wij het kunnen.

  

"Hoor, Israël: de HERE is onze God; de HERE is één! Gij zult de HERE, uw God, liefhebben met geheel uw hart en met geheel uw ziel en met geheel uw kracht." (Deuteronomium 6:4-5)