"Wat is dit toch heerlijk brood", zegt mijn dochter. "Ja, zelfgebakken", antwoord ik trots. Tegelijkertijd vraag ik mij af waarom ik trots ben op een broodje. Deze vraag is voor mijzelf natuurlijk niet al te moeilijk te beantwoorden. Dit goed gelukte brood had veel voorgangers die linea recta de container in konden. Het kost nu eenmaal oefening en het nodige experimenteren om uiteindelijk tot een goed resultaat te komen. Tenminste, dat was bij mij het geval. Als het uiteindelijke resultaat dan ook nog geprezen wordt, kan ik met recht trots zijn.

Dezelfde trots hoor ik ook terug bij ondernemers als ze gepassioneerd over hun bedrijf en beroep praten. Het is hun levenswerk, met bloed zweet en tranen stukje voor stukje zelf opgebouwd. Des te schrijnender is het dat veel van deze vaak kleine ondernemers hun levenswerk door de maatregelen buiten hun schuld af zien brokkelen, of in veel gevallen zelfs helemaal kapot zien gaan. Dit terwijl de grote bedrijven en vooral de multinationals door dezelfde maatregelen enorme winsten maken.

Het is overigens (ik hoop per ongeluk) een zeer geraffineerde strategie. Als de winkelier op de hoek openlijk in opstand komt, wordt hij uitgemaakt voor een opa en oma moordenaar en kost het hem zijn laatste klanten. En als dezelfde klanten straks een vaccinatiebewijs eisen, dan is hij om zijn bedrijf te redden wel verplicht om een vaccinatie te halen. Met hem is ook zijn personeel aan de beurt. Zo niet, dan kan ontslag een gevolg zijn. Op deze manier zal de druk op de groep mensen die kritisch zijn steeds groter worden en ook de verdeeldheid in de samenleving. Dit geldt helaas ook voor de gemeente van Christus.

In zijn brief aan de Efeziërs spoort Paulus deze gemeente aan om de weg van de liefde te gaan, de liefde van Christus. Vanuit de overheid en helaas ook vanuit sommige gemeenten, wordt juist geprobeerd met een appél op de liefde mensen over te halen zich te laten vaccineren. Maar juist de liefde laat zich niet dwingen en het trieste resultaat van deze pogingen is dat veel mensen alleen komen te staan en worden verdreven uit hun gemeente of parochie.

In dezelfde brief maant Paulus de gemeente te onderzoeken wat de wil van de Heer is en de vruchteloze praktijken van de duisternis te ontmaskeren. Het gaat hier om de praktijken die in het verborgene gebeuren te ontmaskeren. Want alles wat in het licht ontmaskerd wordt, wordt openbaar. En juist dit is wat veel kritische mensen proberen te doen. Of de maatregelen en de manier hoe er met het vaccin omgegaan wordt 'een praktijk van duisternis is', moet iedereen in het juiste licht voor zichzelf uitmaken. Dat er veel in het verborgene gebeurd kan niemand ontkennen.

Maar stop de verdeling en noem elkaar geen wappies of schapen, luister naar elkaar en bewandel de weg van de liefde. Laat de gemeente van Christus niet verscheurd raken. Want zegt Paulus in zijn tweede brief aan de gemeente in Korinthe: 'Wijzelf zijn de tempel van de levende God, zoals God heeft gezegd: 'Ik zal bij hen wonen en in hun midden verkeren, ik zal hun God zijn en zij mijn volk' .

De gemeente is in Christus één, laat de verdeeldheid geen wortel schieten. Juist in deze tijd waarin de eenheid zwaar op de proef wordt gesteld.

En net zoals het bakken van lekker brood de nodige oefening kostte, zal nu blijken of de oefening in liefde voldoende was om de gemeente te bewaren voor verdeeldheid. Zodat ook niet gelovige mensen het licht van Christus kunnen zien en gemeenteleden met recht trots op elkaar kunnen zijn.

Laat de gemeente van Christus juist nu in deze kille donkere tijd, waarin angst en wantrouwen hoogtij vieren een warme toevluchtsoord zijn.  Want zoals in Matheus 5:15 staat: 'Men steekt ook geen lamp aan om hem vervolgens onder een korenmaat weg te zetten, nee, men zet hem op de standaard, zodat hij licht geeft voor ieder die in huis is'.